மறந்த கடமைகள்

அழுகையோடு பிறந்தேன்
எனை ஆசுவாசப்படுத்தியது
உறவுகளின் மகிழ்ச்சியொலி;
பள்ளி கண்டு பயந்தேன்
எனக்கு தைரியம் அளித்தது
நண்பர்களின் கூட்டு;
விளையாடும் போது விழுந்தேன்
கைத்தட்டி ஊக்கப்படுத்தியது
தெரியாத கரங்கள்
சபை கண்டு திணறி நின்றேன்
தண்ணீர் தந்து சாந்தப்படுத்தியது
அறியாத முகங்கள்
உறவுகள், நண்பர்கள், தெரியாத கரங்கள்,
அறியாத முகங்கள் தேவைப்பட்டது
நான் வளரும் வரை!
வளர்ந்த பின், தானாய் வளர்ந்த
இருமாப்போடு, தன்னலம் மிஞ்சி
தனியாய் நிற்கிறேன்
சமுதாய கடமை மறந்து

- ந.மகாராஜன்

சென்னையில் மழை

கருமேகம் மலர் தூவ
ஓடும் ரயில் இசை பாட;
சாரல் என்னைத் தீண்டிச் செல்ல
தென்றல் என்னை முத்தமிட;
நிற்காமல் ஓடும் நீரும்
புல் நுனியில் மின்னும் மணியும்
இணைந்து என்னை குதூகலிக்க;
துள்ளலாய் ரயில் விட்டு இறங்கி
பரவச மிகுதியால் பாடல் முனுமுனுத்து
சில்லென்ற காற்றை சிலாகித்து ரசித்து;
வீதி வந்த போது சுறீல் என வலித்தது,
தலை மேலே தார்பாய் இழுத்து பிடித்து
அமர்ந்து இருந்த சாலையோர சிறார்களை கண்டு.

- ந.மகாராஜன்

காதலித்துப் பார்

காதலித்துப் பார். இதை முதன் முதலில் நான் கேட்ட போது, என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியாத ஒரு வார்த்தையாய் இருந்தது. காதல், என்பதை ஒரு ஆணும் பெண்னும் தங்களுக்கு உள் கொண்ட வெறும் ஈர்ப்பாக எண்ணி இருந்தேன். பிற்பாடு அந்த சொல் என்னில் ஏற்படுத்திய தாக்கம், அது ஏவ்வளவு அழகான உணர்வு பூர்வமான ஒரு வார்த்தை என்பதை எனக்கு உணர்த்தியது. காதல் என்னை எனக்கே உணர்த்திய மந்திரச்சொல். காதல் என்பது ஒரு விசயத்தின் மீது ஒருவருக்கு உள்ள அபரிமிதமான அன்பு. நாம் செலுத்தும் அன்பிற்கு எதிர்பார்க்கும் பிரதி பலன், காதல் அல்ல வெறும் வியாபாரம். எந்த ஒரு எதிர்பார்ப்பும் இன்றி ஒரு விசயத்தின் மீது நமக்கு அபரிமிதமாக ஏற்படும் அன்பே காதல். இன்று சமூகத்தில் பரவலாக அடிபடும் செய்தி, காதல் தோல்வியால் மரணம். காதலும் தோல்வியில் முடியுமா என்று எனக்கு பெருத்த ஐயப்பாடு. அமர்ந்து சிந்திக்கலானேன். காதல் என்ன ஓடப்பந்தயமா வெற்றி பெற்றவன் இவன், தோல்வி அடைந்தவன் இவன் என்பதை வரையறுத்துக் கூறுவதற்கு.

காதல் என்பது முதலில், ஆர்வத்தில் உண்டாகிறது, ஆசையில் வளர்கிறது, முயற்சியாய் எழுகிறது, நம்பிக்கையாய் மனதில் பதிகிறது. First it is comes out of curiosity to know, desire to attain, willingness to achieve and then turns out to an undisputable belief. கடவுள் இருக்கு, இல்லை, என்று பலவித நம்பிக்கைகள் இருக்கு. ஆனால் அந்த நம்பிக்கை மேலும் மேலும் வளருமே ஒழிய, தேய்வது கிடையாது. மனிதர்கள் மாறலாம், அவர்கள் நம்பிக்கைகள் மாறலாம், ஆனால் அந்த மார்கம் நிலைத்து இருக்கும். அது தான் காதல். எனக்கு காதலின் தாக்கம் ஏற்பட்டது எப்போது, நினைத்துப்பார்கிறேன், நினைவை பின்னோக்கி செலுத்திப் பார்கிறேன். விடையறிய இயலவில்லை. காந்தியம் பயில நான் தொடங்கிய நாள் முதலா, இல்லை, நான் சைவனாய் மாறிய நாள் முதலாய், இல்லை. கல்லூரிக்கால நாட்களிலா, தெரியவில்லை. இதை நான் எழுத அவசியம் இல்லை தான். இது ஒரு வகையான சுய தேடல். இது என் அனுபவங்களில் நான் காதல் உணர்ந்த நேரத்திற்கான ஒரு தேடல். நம் ஒவ்வொருவர் உள்ளும் ஒளிந்து இருக்கும் காதலை நாம் உணர தவறி விடுகிறோம். அதை நாம் எப்போது உணர்கிறோம் என்பதைக் கூட நாம் உணர தவறியதாய் உணர்ந்தேன்.

பள்ளியில் படிக்கையிலே நான் முதல் முதலாய் எழுதிய கவிதை என் பழைய டைரியில் பார்க்க முடிந்தது.

நான் தமிழின் மீது கொண்டது காதல்
தாய் நாட்டின் மீது கொண்டது காதல்
பெற்றோர் மீது கொண்டது காதல்
குருவின் மீது கொண்டது காதல்
காதல் பெண்னை பார்த்து வருவதில்லை
வயதிற்கேற்ப வருவதில்லை
உண்மையான அன்பின் ஊடே
உயர்ந்து நிற்பது காதல் தானே.

இதை நான் எப்போது எழுதினேன் என்பது எனக்கு நினைவில் இல்லை. அன்பு பாராட்டும் மனம் அப்போதே அடி மனதில் நிறைந்து இருந்தது போலும், உணர முடியவில்லை. சிறு வயதில் ஒடுவன, பறப்பன என எதையும் தயவு தாட்சன்யம் இன்றி உண்டது, என் நினைவில் இன்றும் உண்டு. ஆனால் எப்போது என் உயிரின் பிரதிபலிப்பை என்னால் இன்னொரு உயிரில் காண விழைந்தேனோ அன்று முதல் என்னால் அவற்றை உண்ண முடியவில்லை. நான் உயிர் வாழ இன்னொரு உயிரை கொல்ல என் மனம் விடாப்பிடியாய் மறுத்தது. காதலின் பாதிப்போ இது? இருக்கலாம். ஆனால் அந்த உணர்வு தோன்றியது மட்டும் உண்மை.

ஒருமுறை வேலை நிமித்தமாய் மராட்டிய மாநிலத்தில் உள்ள கோலாபூருக்குச் சென்றிருந்தேன். அங்கு அருகில் இருக்கும் இடங்களை சுற்றிப் பார்க்க ஆசை பட்டு அரசு பேருந்தில் தனியாய், என் பயனம் தொடங்கினேன். மராட்டிய மொழி, அறிய வில்லை நான். இந்தியும் தகராறு தான். நாத்திகம் பழகினாலும், கோவில்களை பார்க்கும் ஆர்வத்தினால், சென்று திரும்பிக் கொண்டு இருந்தேன். கையில் பிரசாதமாய், அவர்கள் ஊர் இனிப்பு உருண்டை இருந்தது. பையில் 500 ருபாய் நோட்டை தவிர வேறு பணம் இல்லை. என் முன்னிருக்கையில் விவசாய கூலி செய்து திரும்பும் இரண்டு சிறுமிகள், தூக்கு சட்டியுடன் அமர்ந்து இருந்தனர். ஒரே சிரிப்பும் கும்மாளமுமாய் அமர்ந்து இருந்தனர். அவர்களுக்கு 8 முதல் 10 வயது தான் இருக்கும். மிகச் சாதாரன உடையில் அவர்களது ஏழ்மை தெரிந்தது. நடத்துனர் என் அருகில் வந்து சீட்டு கேட்டார். பையில் இருந்த நோட்டை எடுத்து நீட்டினேன். என்னை மேலும் கீழுமாய் பார்த்தார். மராட்டியத்தில் சில்லறை இல்லை என்றார். எனக்குப் புரிந்தது. பரவாயில்லை, கடைசி நிறுத்ததில் வாங்கிக் கொள்வதாய் கூறினேன், அறைகுறை இந்தியில். மொத்தமே அவ்வளவு சேராது என்றார். நான் சங்கட்த்தில் கையை பிசைந்தேன். என்னை இறங்க் சொன்னார். தெரியாத ஊர், புரியாத பாஷை. கடைசி இறக்கத்தில் இறங்கிய உடன் மாற்றித் தருமாறு கூறினேன். அவர் கேட்பதாய் இல்லை. முன்னே அமர்ந்து இருந்த சிறுமிகள் திரும்பி நடத்துனரிடம், அண்ணாவை ஏன் இறங்கச்சொல்வதாய் கேட்டார்கள். அவர்கள் பேசியது பெரும்பாலானவை எனக்கு புரிய வில்லை. எனக்காக வக்காலத்து வாங்குவது தெரிந்தது. என்ன பேசிக் கொள்கிறார்கள் என்பது மட்டும் தெரியவில்லை. இறுதியில் எனக்கான பயனச்சீட்டை அவர்கள் காசு கொடுத்து வாங்கி என் கையில் திணித்தனர். செய்வது அறியாது திகைத்து நின்றேன் நான். இறங்கிய உடன் மாற்றி தருவதாய் சொன்னேன், சிரித்தார்கள். இன்னும் மழலை மாறவில்லை அவர்களிடம். பிரசாதம் அளித்தேன், மறுத்தார்கள், கையில் தினித்தேன். மழலைக்கான் ஆர்வத்துடன் அதை உண்டு ரசித்தார்கள். 8 ரூபாய் 50 காசுகள், நமக்கு மிகச்சிறிய பணம் தான். எத்தனை பேர் பேருந்தில் பயனிக்கும் போது சக பயணிக்கு கொடுத்து உதவி இருக்கிறோம். நம் ஒரு நாள் வருமானத்தில் அது ஒரு மிகச்சிறிய ஒரு எண்ணிக்கை. விவசாய கூலிகலான அந்த சிறுமிகளுக்கு இது மிகப்பெரிய தொகை. என்னை இதற்கு முன்பு அவர்கள் பார்த்தது இல்லை. மீண்டும் பார்க்கும் வாய்ப்பும் குறைவு. எதை எதிர்பார்த்து செய்யப்பட்ட உதவி இது, சிந்திக்கையில் கடைசி நிறுத்தம் வந்தது. இறங்கி ஓடினேன் சில்லறை மாற்ற. வரும் போது அவர்கள் மறைந்து இருந்தனர். அவர்கள் போன இடம் தெரியவில்லை. எழைகள், விவசாய கூலிகளாய் நான் நினைத்து இருந்தவர்கள் என் மனதில் பெரும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தி சிம்மாசன்ம் இட்டு அமர்ந்த தினம் அது.

எந்த பலனும் எதிர் பார்க்காமல் எத்தனை பேருக்கு உதவிகள் செய்து இருக்கிறோம். ஒருவர் செய்யும் உதவியை கூட, இந்த உதவி இந்த உள்நோக்கத்துடன் தான் செய்யப்பட்டு இருக்குமோ என்று சந்தேகிக்கும் அளவுக்கு நம் உள்ளம் மறத்து இருக்கிறதோ. விடை சொல்ல நான் யாரும் இல்லை. இது என்னை நான் கேட்ட கேள்வி. எதையும் எதிர்பார்க்காமல் எனக்கு பணம் கொடுத்தவர்கள் கையில், அந்த 500 ரூபாய் பணம் கொடுக்கும் மனம் எனக்கு இல்லாமல் போனதே. அந்த நோடியில் அது எனக்கு பெரியதாய் தெரிந்ததோ? அவர்கள் கையில் கொடுத்து மாற்றச் சொல்லி இருக்கலாமோ? இல்லை அவர்கள் நேர்மைக்குப் பரிசாய் அதை கொடுத்தால், தூ நீ இவ்வளவு தானா இன்று அவர்கள் எண்ணி விடுவார்களோ என்ற நினைத்து என்னால் அவ்ர்களிடம் தர முடிய வில்லையோ? அந்த நேரத்தில் நடைபெற்ற சிந்தனை ஓட்டத்தை என்னால் மீண்டும் இழுத்து வர முடிய வில்லை. ஆனால் அமர்ந்து சிந்திக்கையிலே இதுவள்ளவோ காதலின் நிலை, என்பதை உணர முடிந்தது.

"எல்லோரும் இன்புற்றிருக்க நினைப்பதுவே அல்லால்
வேறொன்றறியேன் பராபரமே."

அனைவரும் இன்புற்று இருக்க வேண்டும் என்பதை தவிர நான் வேறொன்றை அறிந்து இருக்கவில்லையே பராபரமே என்கிறார் தாயுமானவர். ஆம் அனைவரும் இன்பமாய் இருக்க வேண்டும் என்ற உணர்வு தான் காதல். மனிதனை மனிதனாய் நேசித்த அந்த மழலை உள்ளங்கள் உணர்த்திய செய்தி இது. காதல் பொருள் சார்ந்த விஷயம் இல்லை. உணர்வு சார்ந்ததே. காதலிக்க பகைமை பாராட்டாத மனம் ஒன்று போதுமே ஒழிய, வேறென்ன வேண்டும். அனைத்தையும் காதலிக்க முடியும், மடைத்திறந்த வெள்ளம் போல.

அனைத்தையும் காதலிப்பது எப்படி சாத்தியம் ஆகும்? திடீரென எப்படி தோன்றும் காதல்? காதல கொண்டவர்கள் உணவு, உறக்கம் வெறுப்பது எப்படி சாத்தியம்? இவ்வாறு பல கேள்விகள் என்னை துளைத்து எடுத்தது. அனைத்தையும் காதலிப்பது சாத்தியமே. அனைவருக்கும் சாத்தியமா என்பது அவர் அவர் மனதை பொறுத்தது. ஆனால் பார்க்கும் பொருளை எல்லாம் கண்டு காதல் வசம் கொண்ட மனிதர்கள், வாழ்ந்தது உண்டு.
வாடிய பயிர் கண்டு வாடினார் வள்ளலார். ஜீவகாருண்யத்தை நிலை நிறுத்தினார். பயிர் கண்டு வாடுவது சாத்தியம் ஆனது எப்படி? காக்கை, குருவி எங்கள் சாதி என்றார் பாரதி. அனைத்து உயிரையும் ஒன்றாய் பார்க்கும் மனோபாவம் அவருக்கு எப்படி வந்தது? அவருக்கு உலகமே அவரது ஏழ்மையிலும் அழ்கானதாய் தெரிந்தது. எந்த ஒரு பெண்னையும் காதலிக்கும் எவரையும் கேளுங்கள் பல வண்ணப் பட்டாம் பூச்சிகள் சிறகடித்துப் பறப்பதை உணர்வதாய் கூறுவர். பைத்தியக்காரத்தனமாய் தோன்றும். இது எப்படி சாத்தியமாகும் என்பதாய் தோன்றும். காதலித்துப் பார். சாத்தியமாகும். உணவை மறந்து, தூக்கம் மறந்து Einstien பல நாட்கள் ஆராய்ச்சிக் கூடத்தில் செலவழித்தது பதிவுகளில் உண்டு. அறிவியல் மீது அவர் கொண்டு இருந்த காதலின் வெளிப்பாடு அது.

காதல் என்பதும் ஒரு உணர்வு தான். பக்தி போன்றது. அது தோன்றுவது இல்லை, அங்கேயே தான் இருக்கிறது. நாம் அதை தேடி செல்லும் போது புலப்படுகிறது. Love is like a form of Energy, neither be created nor be destroyed. But it gets transformed from one form to another. வாழ்வின் அடிப்படை காதல், இந்த உலகம் இயங்க காரணமும் காதல் தான். உலகின் அனைத்து மதங்களின் அடிப்படையும் அன்பு பாராட்டுவதே. அபரிமிதமான அன்பு பாராட்டுதலே காதல்.

நாச்சியார் திருமொழியில் உள்ள ஒரு பாடல்,

வானிடை வாழும் அவ் வானவர்க்கு
மறையவர் வேள்வியில் வகுத்த அவி
கானிடைத் தரிவது ஓர் நரி புகுந்து
கடப்பதும் மோப்பதும் செய்வது ஒப்ப,
ஊனிடை ஆழி சங்கு உத்தமர்க் என்று
உன்னித்து எழுந்த என் தடமுலைகள்
மானிடர்வக் கென்று பேச்சுப் படில்
வாழ்கில்லேன் கண்டாய் மன்மதனே

"என் மார்பகங்கள் திருமாலுக்கேய‌ன்றி மனிதர்களுக்கு அல்ல‌" என்று கூறும் ஆண்டாள் தன்னிலை மறந்தவளா? கடவுளை கண்டவளா? அல்லது தானே கடவுள் என்ற அக‌ங்காரம் பிடித்தவளா? இல்லை பக்தி மிகுதியில் கடவுளையே காதலித்தவள்.

பழைய ஏற்பாட்டில் ஒரு கதை வரும். கடவுள் ஏன் தன்னிடம் மட்டும் பேசுகிறார், என்று Moses க்கு சந்தேகம் வந்தது. கடவுளிடமே கேட்டான். நீங்கள் ஏன் என்னிடம் மட்டும் பேசுகிறீர்கள்? என்று. அதற்கு கடவுள் அளித்த பதில். நான் எல்லோரிடமும் தான் பேசுகிறேன். என் குரலை காது கொடுத்துக் கேட்டவன் நீ ஒருவன் மட்டுமே என்று. இது போல் தான் காதலும். இன்றைய உலகில், வேக வேகமாய் பயனித்துக் கொண்டு இருக்கும் எத்தனை பேர், நம் மனம் கூறும் சேதிக்கு செவி கொடுத்து இருக்கிறோம். கொஞ்சம் நிதானித்து கூர்ந்து கேட்டுப் பார்த்தால், யாருக்குத் தெரியும் நம் ஒவ்வொருவர் உள்ளும் ஒரு டா வின்சி, தாகூர், காந்தி, கலாம் யார் வேண்டுமானாலும் ஒளிந்து இருக்கலாம். காதலின் குரலை நாம் கேட்பது தான் இல்லை. காதலித்துப் பார், ஒரு பெண்னை, பொருளை, பெற்றோரை, தாய் நாட்டை, பதவியை, பூமியை, இயற்க்கையை, எதையாவது ஒன்றய் காதலித்துப் பார். கண் முன்னே உலகம் விரியும். நம் மீதே நமக்கு நம்பிக்கை பிறக்கும். சாதனைகள் செய்திட மனது துடிக்கும். காதலிக்காக, பெற்றோருக்காக, தாய் நாட்டிற்காக நாம் காதலிக்கும் எதற்காகவும் எதையும் செய்திட ஆக்க சக்தி பிறக்கும். போரில்லா, தூய, பூமியில், ஒருவர் மற்றொருவரை நம்பி சேர்ந்து வாழ்ந்திடும் நிலையை எண்ணிப்பாருங்கள். நாம் வாழும் போது சிதைக்கிறோம், பூமியை, தேசத்தை எதையும் விடாமல். ஆனால் வாழும் போது விதைக்க அல்லவா வேண்டும். நம் சிந்தனைகளை. காதலித்துப் பார், நான் சொன்ன வார்த்தைகளின் உண்மை புரியும். சாதனைகளின் தூரமும் குறையும். நான் சாதித்தது என்ன என்ற குதர்க்க கேள்வி வேண்டாம் Please. சாதிக்க இன்னும் நாளிருக்கிறது, அந்த நம்பிக்கையை எனக்கு என் காதல் அளித்து இருக்கிறது. அது எப்படி சாத்தியம் என்ற கேள்வியும் வேண்டாம் Please. அதை தெரிந்து கொள்ள காதலித்துப் பார். முடிப்பதற்கு முன்பு நான் மிகவும் ரசித்த கவிதை ஒன்று

இல்லாமல் போக இப்போதும் மனம் இல்லை,
நூறாண்டு வாழ்ந்துவிட்ட போதும்,
கொஞ்சம் நேசம், அனேகம் துரோகங்கள்,
கொஞ்சம் செல்வம், அனேகம் கடன் சுமைகள்,
எனினும் பூக்களின் புன்னகை, மரங்களின் ஸ்னேகம்,
பறவைகளின் சங்கீதம்,
எனவே தான்...............(இல்லாமல் போக இப்போதும் மனமில்லை)

Are we really a democracy?

I have a question burning inside me, which has been unanswered for a long time. Everybody says at their top of their voice that we are the world’s largest democracy. But something in me doubts it?

We have read the definition to be rule of the people, by the people and for the people. We know it is definitely rule of the people, with the monarchies abolished. But whether it is by the people and for the people is still to be answered.

We are no longer the democracy of the past. I doubt we have the rule of the majority, which the democracy used to have. Yes it seems a majority if we simply take the fact that if one has 272 seats out of the total 543 seats, they can form a government. But an astonishing fact that came to my mind when I did a bit of study on the issue is, in India on an average taking both the city and the rural areas into account; hardly the voter turnout exceeds 70 percent. We cannot take the 30 percent who did not turn out for voting into consideration because they were not even worried about doing their duty to the country, so they obviously have no right to criticize the system on which our country is functioning.

Taking into consideration the remaining 70% of people who vote, any party which garners a minimum of 40% of votes comes to power. To make it clearer say 70 voters out of 100 actually vote. Of these 70, party A gets 28 votes, party B gets 25 votes, party C gets 10 and the independents get the remaining 7 votes. Thus with only 40% of the total votes casted, any party can come into power. The question is what about the 60% of the votes that went against the party. Is this a Democracy wherein a Party with majority of the votes should be in Power? This above system would be justifiable in a two party system which is not the case in our country with a multi-party environment.

The total voters registered to vote in India is 723,586,418 and the total number of votes registered is 417,158,432, and the total number of votes won by the ruling UPA is 153,100,493 including congress, Trinamool congress, DMK, NCP, JK National Congress, JMM, Kerala Muslim League, Viduthalai siruthaigal TN, Kerala Congress (Mani) and Majlis-e-Ittehadul Muslimeen. This is indeed a majority with reminder of the votes being split by the NDA alliance, Third Front and others. But my question is there are 63% of votes casted against the UPA, and what meaning does those 63% of the votes casted actually provide. We say that every vote is important, but what happens to a vote which is casted on a losing cause and how is that actually important? Shouldn’t it mean something in an actual democracy?

If we check in some states for example take Assam, the percentage of votes won by BJP is 16.2% whereas that by Assam United Democratic front is 16.1 but the number of seat won by BJP is 4 whereas that by AUDF is only 1, even though the mere difference in the vote registered between the two is a mere 0.1 percentage.

Let’s check with another state, the state of UP where all the major parties stood individually, BSP with 27.4 % of votes won in 20 seats, but Indian national congress and Samajwadi with a % of 18.3 and 23.3 got 21 and 23 seats respectively which is more than that of BSP even though the % of votes received was way too less.

The next point that comes to the mind is, with just 28 percent of votes required out of the total votes that are to be casted; it merely becomes a system of arithmetic calculation and a study of statistics based on Caste and Creed. Each constituency is then segregated into different voter base depending upon the caste, say 15% of dalits, 20% of Brahmins, 15% of Muslims, 10% of Christians, 20% of this, 20 % of that etc. The list is never ending. For example consider UP again as an example, BSP is known for its dalit vote base, Samajwadi for its muslim vote base, BJP for its hindu vote base and congress for some here and some there.

This is followed by the wooing of a particular cast, suppressing another one, which turns into a blatant display of caste and power politics. Then comes the policy of alliances, no party in India knows what their actual strength individually is.

It is always A + B + C, i.e. 10% + 15% + 13% and here the percentage is always an assumed proportion since no one really knows what the real strength of a particular party is since they never really contest an election alone, and even if they contest, it is mostly due to the caste factor or the anti-incumbency wave against the ruling party or the death or assassination of a national leader which turns into a sympathy wave for them or they try to turn incidents such as a terrorist attacks against the ruling party to garner votes. Sometimes they contest in elections as an allied partner for one, and immediately after elections does a U-turn and support the other party after the election. Shouldn’t that party be disqualified because the votes were casted for the policy which it changed immediately after the elections?

Blatant cases of money flowing in all directions, Booth capturing are just another ways to get the required percentage of votes to come into power. If one have huge money, then it’s even possible to buy the MP’s or MLA’s to show the majority and break the other parties.

Finally all that matters is to come into power by hook or crook rather than serving the people who voted for you.

It’s becoming more and more a display of caste, violence, money power and brute force rather than a peaceful display of a democratic act.

So the question still looms large, are we really the world’s largest democracy?
Gone are the days where leaders lived by example showing great commitment to democracy irrespective of their caste, creed & sex and the number of votes garnered by their party

I’m waiting for the sun to rise again, to see those days of the past return and pave a way for a glorious India and show the way forward. I would certainly love to see that happen, with my eyes wide open. It’s a change that needs to come, not only from the parties, but from every citizen. We practice a representative democracy, but it does not end there if we have elected a representative and sent him. It should be a participatory democracy were every individual should be aware that he is a part of a big way forward and should be responsible for choosing the right person who is fit to represent him. Should have the responsibility of questioning him in case he fails to do the job, and more the people vote more it leads to a good governing body. Hope all of this happens and we proudly say to the world on top of our voice that we are the world’s largest democracy. Wish a very happy Gandhi Jayanti and hope to see this day without any act of violence or death in any part of the world.
Jai Hind.

Regards
N.Maharajan

தேசிய கிராமிய வேலைவாய்ப்பு உறுதியளிப்பு சட்டம் (NREGA)

இந்த ஆண்டு நமக்கு எப்போதும் உற்ற தோழனாய் இருந்த பருவ மழையும் பொய்த்துப் போனது. அங்கங்கே விவசாயிகள் தற்கொலை என்ற செய்திகளும் வர தொடங்கியாயிற்று. ஊருக்கே உணவளிக்கும் நம் விவசாயிகள் இறப்பதென்பது, நம் நன்றியற்ற செயலுக்கு உதாரணம் ஆகாதா? அரசாங்க திட்டங்கள் நிச்சயமாய் உண்டு, ஆனால் அதை விளக்கிச் சொல்ல தான் ஆட்கள் இல்லை. தங்களுக்கு நியமாய் வந்து சேர வேண்டிய சலுகைகள் கூட என்ன என்று தெரியாமல் பலர் கோருவது இல்லை. நம் வரிப்பணமோ சேர கூடாத கைகளுக்கே சென்று சேரும் அவலம். 2006 இல் மத்திய அரசு நடைமுறை படுத்திய தேசிய கிராமிய வேலைவாய்ப்பு உறுதியளிப்பு சட்டம், (National Rural Employment Guarantee Act) கிராமப்புரங்களில் வறுமை கோட்டிற்கு கீழே உள்ள வேலையில்லா மக்களுக்கு 100 நாட்களுக்கு வேலைவாய்ப்பு உறுதியளிப்பதுடன், விவசாய தினக்கூலிகளுக்கு வேலைக்கு ஏற்ற கூலியை பஞ்சாயத்து தலைமை காரியாலயம் மூலமாக நிர்னயம் செய்கிறது. ஒவ்வொரு கிராமத்துக்கும் ஒரு தலைமை காரியாலயமும் அதை நிர்வகிக்க Bharat Nirman Sewa Kendra வும் நிருவப்பட்டு, மெல்ல வறுமை கோட்டிற்கு கீழே உள்ள மக்களை தினக்கூலி நிலையில் இருந்து சுய வேலைவாய்ப்பு நிலைக்கு உயர்த்துவதே இத்திட்டத்தின் நோக்கமாகும். இத்திட்ட்த்தின் படி அடிப்படை கல்வி அறிவு இல்லாதவர்கள் கூட கிராம பஞ்சாயத்து அலுவலகத்தை அனுகி வேலைவாய்ப்பு உரிமை கோர முடியும். விண்ணப்பிப்பவர்களுக்கு வயதும், குடியுரிமையும் சரி பார்க்கப்பட்ட பின் வேலை வாய்ப்பு அட்டை வழங்கப்படும். வேலைவாய்ப்பு அட்டை வைத்து இருப்போர், பஞ்சாயத்தில் வேலைக்கு விண்ணப்பித்தால் விண்ணப்பித்த 15 நாட்களுக்குள் வேலை வழங்கப்பட வேண்டும், வழங்கத் தவறும் பட்சத்தில் வேலையில்லாதவர்களுக்கு வழங்கப்படும் ஊதியத் தொகை வழங்கப்பட வேண்டும். வேலைக்கு சேர்ந்தவுடன் அவர்களுக்கு ஊதியம் ஒவ்வொரு வாரமும் தபால் நிலைய அல்லது வங்கிக் கணக்குகளில் தவறாமல் வழங்கப்படும். 33 சதவிகித பெண்களுக்கான இட ஒதுக்கீடும் இத்திட்டத்தில் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இத்திட்டத்தின் மூலமாக ஒவ்வொரு கிராமத்திற்கும் தேவையான அடிப்படை வசதிகளை, அந்த கிராமத்து மக்களைக் கொண்டே பஞ்சாயத்துக்கள் நிறைவேற்றிக் கொள்கின்றன. இத்திட்டத்தின் மூலமாக கிராமங்கள் வளர்வதுடன் வறுமையும் நீங்குமென எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. ஓரே ஓரு குறை இத்திட்டம் சரியாக வறுமை கோட்டிற்கு கீழே உள்ள மக்களுக்கு சென்று சேர்ந்த்தா என்பதில் தான். மக்களே நேரடியாக சென்று விண்ணப்பிக்க வேண்டி உள்ளதால் பலர், அறியாமையாலும், படிப்பறிவின்மையாலும் விண்ணப்பிப்பது இல்லை. பலருக்கு இத்திட்டம் இருப்பதே தெரியவில்லை. இத்திட்டம் உண்மையில் கடைநிலை மக்களுக்கும் சென்று சேரும் பட்ச்சத்தில், விவசாயிகள் தற்கொலை என்னும் செய்தியை இனி கேட்க வேண்டியது இருக்காது என நம்புவோமாக. இது போன்ற திட்டங்களை மக்களுக்கு எடுத்துச் செல்லுவதில் நம் ஒவ்வொருவரின் பங்கும் இன்றியமையாது. மேலும் விவரங்களுக்கு http://www.nrega.nic.in/ வலைப்பூவை அனுகவும். Jai Hind.

ஓய்வறியா மனமே

கவி எழுத தொடங்கினேன் நீயோ காவியம் ஆனாய்
சிதைக்கத் தொடங்கினேன் நீயோ யௌவன சிற்பமானாய்
கிறுக்கி வைத்தேன் நீ கலைமிகு சித்திரம் ஆனாய்
விதைத்து வைத்தேன் நீ இறும்பூது விருட்சமானாய்
கோபத்தில் குமுறும் போது குளிர்விக்கும் தென்றல் ஆனாய்
வேதனையில் வெடிக்கும் போது ஆற்றுவிக்கும் அபயமானாய்
தனிமையில் வாடினேன் நீ உடனிகழும் துனை ஆனாய்
நான் தவறிழைத்தேன், அதை உணர்த்தும் ஊசி ஆனாய்
எண்ணமே உன்னை எடுத்தெறிந்தேன், ஏளனம் செய்தேன்
புறக்கணித்தேன் வெறுப்பினை உமிழ்ந்தேன் -அலுப்பு கூடி
உறங்கிப் போனேன் - நீயோ கனவினிலும் காட்சியாய் விரிந்தாய்.

-ந.மகாராஜன்

Love For Ever

I read this poem some where and i felt of sharing with you friends. Very uplifting and a touching poem and a symbol of a true and gentle love. Very inspiring piece of poem. Hope u like it.

Will Always Be There for You

I love you more and more each day
I need you more than words can say
I'm missing you with all my soul
The days have passed, I've lost control
My heart stops beating when you smile
I'll die for you, this pain's worthwhile
Whether you love me, whether you care
I need you to know, I'll always be there
When you're sad and falling apart
When that one special person breaks your heart
On nights when you cry yourself to sleep
On days when it stings, when it cuts so deep
Every second you swear you'll never live again
Every hour when you feel you have no friends
When all you can feel in your eyes are the tears
When your hands are shaking and you're surrounded by fears
On days when all you feel is the pain
When the one you love says it can't be the same
I promise you now, I'll always be here
When all you need is a friend, I will always be near
Some people feel they have no one at all
Like their world is breaking and they can't help but fall
Let me tell you right now, I've felt that same way
And in ten years from now, in five, in a month, or today
I will still love you
I will still stand beside you
I will still be there for you
To talk
To listen
To cry
To care
To just believe
No matter what they say, turn around and
Behind you is where I will stand:
Forever to catch you,
Forever your friend.
So when you feel like your world is about to end
Just call out my name
And I will be there.

Bhagat Singh Vs Gandhi

On this very day when we are celebrating our 63rd birth as a liberated nation, let’s remember two of our most spectacular characters of our freedom struggle, Martyr Bhagat Singh and Mahatma Gandhi. Both men are symbols of fearlessness but on their own ways. Bhagat Singh a proud revolutionist, Mahatma a staunch sathyagrahi. Bhagat Singh was an atheist; mahatma an ardent believer of the almighty. Their ways were different; means were different with one common goal to see a liberated India in their own ways. Both were critical of individual terrorism and realized the need for mass mobilization. Their principles were different, thought process was different, but one thing that was common to both of them was their unmatchable love for their country. Bhagat Singh kissed the gallows for the cause of his country, while Mahatma Gandhi was killed by his own country men in the country he helped to liberate. Both respected each other personally but did not believe in the principles of each. Bhagat Singh believed that “Gandhiji was a kind hearted philanthropist but it is not the philanthropy that is needed but a scientific social force”. Bhagat Singh followed Gandhi with all his enthusiasm for the non - cooperation movement, but after the withdrawal of the movement by Gandhi following the violence at Chauri Chuara he changed his path to revolution. After throwing bombs in the assembly hall, Bhagat singh and his comrade B.K.Dutt threw pamphlets which started like saying;

‘It takes loud noise to make the deaf hear’.

Then it ended up mentioning that

‘We are Sorry to admit that we who attach so great a sanctity to human life, we who dream of a glorious future when man will be enjoying perfect peace and full liberty, have been forced to shed human blood. But the sacrifice of individuals at the altar of the great revolution that will bring freedom to all, rendering the exploitation of man by man impossible, is inevitable.’

Mahatma Gandhi believed them to be a bunch of misled people dictated by the cult of the bomb.
Bhagat Singh wanted to prove Gandhi that the revolutionaries could endure the rigours of fasting and the torture of approaching death. He sat on a hunger strike wanting better facilities for the political prisoners in the jail. He resented to the acts of force feeding and continued his strike for 116 days without food. The youth who was considered to commit an action due to his anger and intolerance proved to the world that his heart was as mettle as it could be for anyone to imagine, giving his gutsy blow after blow against the British imperialism, this time though on a completely non violent act.
When there was mounting pressure from the people to commute the death sentence of Bhagat singh, Mahatma Gandhi wrote a letter to the viceroy, where he stated that

‘Execution is an irreversible act. If you think there is the slightest chance of
error of judgment, I would urge you to suspend for further review an act that is beyond recall.’

The request was declined by the viceroy.
Bhagat singh on his last letter to his brother wrote,

‘I was just one of thousands of Indians who, unmindful of their religion and region, were engaged in the battle to free India. They had been thrown into the same crucible. Together they were struggling and suffering for the cause. One day they will emerge victorious.’

After the death of Bhagat Singh there were wide spread agitations against Gandhi that he did not do enough to stop the death. There were youth all around with black bands on their arms and inviting Gandhi with black roses.
Gandhiji mentioned that he failed in his efforts to stop the death. He mentioned that the youth who were incensed against him gave vent to their wrath in a dignified manner. It was open for them to cause a physical injury but they refrained from doing so. It was open for them to insult him in many ways, but they confined their resentment by handing him a black cloth flower. They could have even thrown the flowers at him, instead they handed it over to him. This he considers has a legitimate expression of their anger. His head bends before the bravery of bhagat singh, but he wanted a greater bravery that will mount the gallows without injuring, or harboring any thought of injury to a single soul.
Gandhi believed that the British fights for life both against the revolutionaries as well as the non violent sathyagrahis. But it knows how to deal with the revolutionaries but is baffled by the non violent sathyagrahis who have already shaken it to its foundations. True he was.
I Salute both Mahatma Gandhi and martyr Bhagat Singh for their bravery against the british and would quote a verse from James Russell Lowell captioned freedom;
True Freedom is to share
All the chain our brothers wear,
And, with heart and hand, to be
Earnest to make others free.

Long live India with peace and Harmony, Vande Mataram.

- N.Maharajan

சுதந்திர தின வாழ்த்துகள் !!!

சுதந்திர மழலை ஒலி !!!

சுதந்திர தினத்தன்று ஊரெங்கும் வந்தே மாதரம் ஒலி !!!
மேடைகளில் வல்லரசாய் மாற்றுவோம் என்று இன்றைய தலைவர்களின் பேச்சு ஒலி !!!
யாரும் கேட்டறியா அந்த பிஞ்சு குழந்தைகளின் கதறல் ஒலி !!!
என்று கேட்குமோ பாலியல் கொடுமை இல்லா நாடு வேண்டிடும் ஒலி !!!
இந்த குழந்தையின் சுதந்திர தாகத்திற்காக எழுப்புவோம் நம் ஒலி !!!
விரைவில் எழட்டும் அவர்களின் மழலை சிரிப்போலி !!!

- செ.செந்தில்

Priceless Nature

One day I saw a spotted deer
Running around the meadows so near
Grazing its food with no trace of fear
With beauty and grace and so many to cheer
From somewhere there came a sharpened spear
With vengeance and venom, it torn out the deer
I woke from my sleep
With a pain in my fist;
Enough to realize the fall from the bed
With the dream at its midst;
Though a dream it’s an ugly truth
The man he destroys nature with his brute;
One day he might regret for is deeds
And try to pluck his deadly weeds;
Might be too late for him to act
Only to see the world sink so fast;
Act today to save our earth
And leave behind a priceless worth;

- N.Maharajan

உனக்காக நான்

தோழியே!!!
இருட்டினில் நீ நடக்க
நிழலும் உன்னுடன் இல்லை என்கிறாய்!
ஆனால் இருட்டினில் சூழ்ந்து இருப்பது இருள் அல்ல
நிழல் தான் என்பதை மறந்தாய்
நிழலாக நான்......

- செ.செந்தில்

Material Matters or is it really?

We Humans live in a world created by us. A world created by us to give us pleasure and leisure. A world which does not belong to us modified from its natural existence to the present state just to suit our greed. Initially everything was great with this usage point of view; new technology which just made our life easier. But everything has come to a right turn with the material point of view. We talk about patents, rights and so on preventing others from using what they have been using for years in a natural existence. No more things are done keeping the service or the usage of the people in mind rather things are done with an aspect of how much profit can be squeezed or how much of demand can be created? How much dependent can something be made and how to monopolize it? All the world’s war, misery and poverty can be attributed to this material aspect of life. There is conflict everywhere among countries, among people within a country and so on. Russia and Baltic countries are fighting to establish their right in the North Pole; gulf and western countries fighting for right over petroleum; Tamilnadu and Karnataka fighting for right over Cauvery water. But how does someone claim ownership of something which existed even before their own existence. Pathetic isn’t it. But still the world is so messed up that it is just another normal event. We see an endemic after endemic, that even the world health organisation issuing statements that by the time they eradicate one they end up at looking into another. Maybe these diseases are cooked up in laboratories and are spread just to increase their vaccine sales. Just a weird imagination; But it is not impossible these days. We see death and malnutrition in the African countries whereas obesity and related diseases in North American and European countries. I may sound as just another of those socialist talking about the class conflicts between the rich and the poor. The employers and the employees; Yes i am a socialist but not the one talking about the class conflict or revolution to dethrone the existing system killing 100s. Socialism as i believe is something without class conflicts, with equality to every human for who they are and what they do. It is everyone doing what they can do best sharing with people who are dependent on them. This was the order of life or how it was for centuries before everything got really messed up. The best socialist institution in the world for the world to see is a family, where each one at home does what they can do best, sharing it with other dependents at home who can’t work. Today it is a worrying sight to see the whole world completely materialized and fighting for possession of these mortal things. Money matters today, but from a thing which aids a peaceful existence it has transformed the life of so many to that of misery and pain. Money does matter today but does it really matter more than life itself to see 100’s of life getting ruined for a material thing. I don’t know how everything gets rolled up eventually. But I fear we humans don’t end our self’s and this universe with another nuclear war. Just liked to quote something I read somewhere,
When we remove stones from their hands
They take arrows to fight;
When we remove those arrows from them
They take knives in their hands;
When we remove these knives from them
They take guns in their hands;
When we remove these guns from them
They take missiles to fight;
When we remove these missiles
They fight with their hands;
When we remove their hands
They fight with their heads;
When this is in their heads
Nothing could be done.
So the past is not in our hands,
But the future is.
So plan our present to
Enlighten the future with peace.

Hope we have a bright future where all live in this very world with peace and harmony, as brothers and sisters, as members of a family. Sharing things we have in excess, saving for the future, leaving something for the generations that comes after us. With Technology developed for the peaceful existence of the human life rather to increase the bank balance of some specific set of people ruining the lives of others.

- N.Maharajan

சந்தோஷம்

மரங்கள் அழுது கொண்டு இருந்தன!!!
காட்டில் இருந்த என்னை வெட்டி பயன்படுத்துபவர்களுக்கு
எங்கே தெரிய போகிறது என் வலி என்று.....
அந்த வலியிலும் அவைகளுக்கு ஒரு சந்தோஷம்,
நான் உன் பெயரை அதன் மூலம் உறுவாக்கிய
காகிதத்தில் எழுதிய பொழுது.

- K.Saravanan

விவாகரத்து

ஒரு அச்சடித்த தாழில் நீ போட்ட கையெழுத்து
விளையாடியது இன்று என் தலைஎழுத்தோடு
என் தாய் தந்தை உறவனைத்தும் விட்டு
நீயே என் உலகம் என்று உன்னுடன் வந்தேன்
உனை நம்பி வந்தவளை கைவிட்டுவிட்டாய்
நம் பாதை இனி வேறென்று புறப்பட்டுவிட்டாய்
உன்னுடைய நினைவுகளை மட்டுமே என் நெஞ்சில் சுமந்தேன்
அந்த நினைவுகளின் சின்னத்தை என் கருவில் சுமந்தேன்
கணவன் என்ற உறவு கனவாகி போனது
இன்று நான் காணும் பிரிவே நிலையாக ஆனது
நமக்கென்று நாம்கொண்ட திருமணத்தை நாடகமாக்கிவிட்டாய்
உனக்கென்று நான்கொண்ட ஒரு மனதை ரணம்செய்து சென்றுவிட்டாய்
துணை என்று நம்பி வந்தேன்; நீ தனி என்று கூறிவிட்டாய்
சொர்க்கத்தில் தொடங்கிய உறவை நரகத்தில் தள்ளிவிட்டாய்
அக்கினியின் அருந்ததியின் சாட்சியைத்தான் நீ மதிக்கவில்லை
உனக்குள்ளே உறைந்திருக்கும் உன் மனசாட்சி கூடவா இதற்கு உடந்தை?
போர்வாளினை விட கூரியது பேனாமுனை என்றுறைப்பார்கள்
உன்னோடு வாழ்ந்தபின் தான் அது உண்மை என்று உணர்கிறேன்!

- சாய்சுதா விவேகானந்தன்

கனவுகள்

வாடிய பயிர் கண்டு வாடிடும் மனம் கொண்ட
தலைவர்கள் இங்கு பிறந்திட வேண்டும்;
கன்றது கொன்றிட்ட மகன் அவன் தேரடி சேர்திடும்
அறம் இங்கு வளர்ந்திட வேண்டும்;
காதியை அணிந்திங்கு காந்தியம் மறந்திட்ட
தலைவர்கள் நாட்டினில் ஒழிந்திட வேண்டும்;
பொருளது பார்க்காமல் உயிரது காத்திடும்
அறிவியல் வளம் இங்கு பெருகிடல் வேண்டும்;
மதமின்றி மனிதர்கள் சமதர்மம் பேசிடும்
சமத்துவ கொள்கைகள் சீர் பட வேண்டும்;
கனவதை நினைவாக்கும் நெஞ்சுறம் நிறைந்திட்ட
இளைஞர்கள் அடையாளம் கண்டிடல் வேண்டும்;
கண்டிடும் இளைஞனை இரு கரம் பற்றியே
அரசியல் களம் காண அழைத்திடல் வேண்டும்;
அரசியல் அவனது கால் பட்டு கங்கையாய்
மாறிடும் அதிசயம் நிகழ்ந்திட வேண்டும்;
நிகழ்ந்திடும் மாற்றத்தால் அன்பும் அமைதியும்
எட்டுத்திக்கும் பரவிட வேண்டும்.

- ந.மகாராஜன்

வாழ்க்கை வாழ்வதற்கே

விவரமறியா மழலையில் ஓட்டம்
உடம்பது தளரா மகிழ்வது கூடி;
இடுக்கன் இல்லா பள்ளியில் ஓட்டம்
மதிப்பென் தேடி மதியது சிறக்க;
விடையது தெரியா விடலையில் ஓட்டம்
கனவினில் மிதந்து காதலில் ஜெயிக்க;
வலியது நெளியும் வாலிபனாய் ஓட்டம்
பணத்தினை தேடி வாழ்வது சிறக்க;
பொருப்பு மிகுந்த தந்தையாய் ஓட்டம்
குழந்தைகள் வாழ்வு குறையின்றி அமைய;
வயோதிகம் வந்ததும் நின்றது ஓட்டம்
உடலும் உள்ளமும் ஓட மறுத்ததால்!
திரும்பிப் பார்க்கையில் நாளை நினைத்து
இன்றது மறந்தேன்!
இன்றோ நாளை இருக்குமோ என்றது அறியேன்
ஆனால் இன்றோ நேற்றைய நினைவு!

- ந.மகாராஜன்

இது நம் பூமி

ஊருக்கே நிழல் தந்த ஆலமரம் கூட
இன்று போன்சாய் மரமாய் வீட்டு வரவேற்பரையில்;
ஆண்களே இல்லாமல் குழந்தையும் உருவாகும்
வெறும் பெண்ணின் தசையால் இந்த குளோனிங் யுகத்தினிலே;
அனுவையும் பிளந்து வெடிகுண்டாய் மாற்றி
விஞ்ஞானப் புரட்சி என ஒரு நாட்டை அழித்தோம்;
தொழில்வளம் காண்போமென மார் தட்டி சூளுரைத்து
கனிமவளம் தேடி பல காட்டை அழித்தோம்;
நான் பார்த்து வளர்ந்த சிட்டு குருவிகள் கூட
இன்று கால மாற்றத்தால் காலச் சுவடியாய்!
இருக்க இடமும், உண்ண உணவும் கொடையாய் தந்து
நம்மை வாழ வைத்த பூமியை சீண்டலானோம்,
அதன் வளங்களை சுரண்டலானோம்;
மறவாதே மனிதனே,
உன் இனத்திற்கு வயது வெறும் இருபது லட்சமே,
நீ இல்லாமலும் பூமி இருந்த்துண்டு,
இப்பூமி இன்றி நீயோ சாத்தியமில்லை;
இயற்க்கையோடு ஒன்றி வாழ பழகிடுவோம்;
நம் சந்ததிக்கு தூய பூமி விட்டு வைப்போம்.

- ந.மகாராஜன்

முயற்சி செய்

நண்பா,
உன் முயற்சி எல்லாம் வீணாய் போகலாம்,
நீ செல்லும் பாதையும் மேடாக மாறலாம்,
வரவுக்கு மேலே செலவும் நீளலாம்,
சிரிப்பிழந்து உன் முகம் கூட வாடலாம்
கைக்கு எட்டியது வாய்க்கு கிட்டாமல் போகலாம்,
வெற்றி கூட உன் வாயிற் கதவை தட்டி ஓடலாம்,
இருப்பினும் தளராதே நண்பனே,
வெற்றி என்பது தோல்வியின் மறுபக்கம்
இருண்ட வீட்டின் பிணி போக்கும் அகல் விளக்கு
முயற்சியே அதனை நெருங்கச் செய்யும்
எட்டாத உயரத்திற்கு நம்மை ஏற்றி வைக்கும்.
நண்பா,
தோல்வியால் தளர்ச்சி வரலாம்
ஓய்வெடுத்த பின் மீண்டும் முயற்சி செய்
சிகரம் கூட பணிந்து உன்னை ஏற்கும்
அலை கடலும் ஆழிப்பேரலையாய் எழுந்து உன்னை வாழ்த்தும்.

- ந.மகாராஜன்

Think Positive

We all die one day, that’s for sure,
When and how is still unsure,
Time is less to make a mark,
Prove urself to beat the dark,
In that process one blow apart,
Still positive thinkers can never depart,
Failure happens as it sometimes does,
It exhorts one to reach success,
Remember,
Failure is just a bend on the road
Not the end of the journey.
So don’t live to live,
Stopped by the bend,
Live to succeed,
For you to reach the end.

- N.Maharajan

சாதி

சுடுகாட்டிற்கு பாதை இல்லை என்று
சவ ஊர்வலத்தில் சாதிக் கலவரம்
ஊரே ஆனது சுடுகாடு

- ந.மகாராஜன்

மூட நம்பிக்கை

ஐந்தில் சனி எட்டில் செவ்வாய்
எனக் கூறி என் காதலை பிரிக்க கணித்த
சோதிடனின் உயிர் பிரிந்தது,

கடன் தொல்லையால் மரணம்
என கணிக்க இயலாமலே

-ந.மகாராஜன்

My India

The world full of
Love and Care,
With trusted people
For you to share;
Empty wine shops,
Unsold Cigars,
Calmed down Gundas,
Working for hours;
Shining Roads,
Litter Free parks;
Indian Future,
No way it’s dark;

Is this a dream? or
Is this a wish?
It looks so strange,
But not out of range?
We have a glorius past,
with wealth that was vast;
All's not gone, as we are here
we'll come back strong, tat's for sure

- N.Maharajan

காதல்

காதல் என்பது வாழ்வின் மரணம்
இசையில் கலந்து விடும்;
காதல் என்பது மெழுகின் துயரம்
ஒளி போல் பரவி விடும்;
உலக உயிர்களின் பொதுமறை காதல்
மொழி இல்லா கவிதை அது;
சாதி மதங்களை துண்டாய் தகர்த்திட
பகலவன் பரிசு அது.

- ந.மகாராஜன்

பெண் விடுதலை

வரதட்சணை வேண்டாம் என்றால்,
குறை உண்டோ உனக்கு என்று
கூசாது கூறும் அறிவிளி கூட்டம் உண்டு.
அரசாங்கம் என்ன சொல்லும்,
என் பணம் நான் கொடுத்தால் என்று,
அசராமல் பதில் சொல்லும் அதிகார கூட்டம் உண்டு.
பெண் பெற்ற பாவத்திற்கு வாய் கட்டி வயிற்றை கட்டி,
கறை சேர்க்க வேண்டும் என்ற
உன் சிறப்பு அறியா கூட்டம் உண்டு.
வழி இல்லை என்று சொல்லி - வறுமையால்
வாடி தானே, அறளியை தேடிச் செல்லும்
முதிர் கன்னி இன்றும் உண்டு.
மணம் செய்யும் ஆணுக்கு, நீ எவ்விதத்தில் குறைச்சல் அடி
சம உரிமை வேண்டும் பெண்னே
நீ சிந்தித்துப் பார்பாயோடி.
மணம் செய்ய வந்த நானோ காட்சிப் பொருள் இல்லையடி
திருமன சந்தையில் என்னை,
விலை பேசி விற்கின்றீரே;
வேதனை தான் மிச்சமடி உனை எண்ணி நான் பார்க்கையிலே
வரதட்சனை கொடுக்க மாட்டேன் என்று,
நீ சபதம் என்று செய்வாயோடி;

- ந.மகாராஜன்