Engineers – Are they the Messiah’s or the Satan’s

Last year was a disappointing year being a human. Two states of the same country, fighting with each other for water. Water crisis is going to be the cause for the next world war. Though we are living in a world surrounded by 79% water, still the availability of potable water is getting decreased day by day. Is this because the demand is exceeding the supply or is it because we are taking water for granted?  There are 12 thousand farmer suicides that happen in this country in a year on an average. In the last ten years we have almost lost 1.2 lakh farmers. Isn’t there a solution for the problem? There are almost 15 lakh engineers coming out each year in India. Aren’t they the ones who are supposed to give solutions to the modern day problems?

Engineering in India today is seen as a way of making money, symbol of status, a means for increasing the saleability of the bride, a degree to be shone of to the community of illiterate that one has became an engineer. But are we seeing the real engineers or do we really teach engineering? We are expecting solutions to the modern day problems from the engineers? But aren’t they the ones who created these problem to begin with? We the engineers are confused about the roles we are supposed to play. Civil Engineers for instance in India believe that their role is in constructing the buildings and only the buildings. Isn’t farmer suicide a civil engineering problem? A problem which arises due to the mismanagement of land, inappropriate irrigation practice, wrong cropping pattern, ill-treatment of water, etc , etc,  etc.  Almost 1200 road accidents happen in india every day, which accounts to around 4.5 lakh accidents every year. Isn’t this a civil engineering problem? India generates around 150 million tonnes of waste every day. What’s so staggering in this statistic is we have produced a record 104 million tonnes of rice in a single year in 2012? That means we are producing more waste in a single day than the rice we produce for the entire year. How are we really going to manage this waste generated? Isn’t this a civil engineering problem? The water dispute between Karnataka – tamilnadu – Andhra – kerala,  isn’t it a pure civil engineering problem? 

I have a doubt whether we are supposed to look forward or backward. Moving back to 2500 BC, i.e almost 4500 years ago, we had the Indus valley civilisation. Civilisation was consisting of two major cities Harappa and Mohenjadaro, which was having a fully closed drainage system, closed using burnt bricks. All the houses had access to water and drainage facilities. In modern day India, is there any city which boasts off 100% closed drainage facilities. Even the so called metros failed to provide closed drains, forget the other India which is much more underdeveloped. Kallanai dam which was built during the 2^nd century amidst a turbulent Cauvery river, is used to split Cauvery water into four streams kollidam, vennaru, Cauvery and Puthu Aru to effectively utilize the flooding water for irrigation. It’s almost two thousand years since its construction, and it is still in excellent condition. And we saw a flyover in Kolkata collapse last year during its construction killing twenty seven and multi storey building collapse in moulivakkam killing 61 people, constructions which were supposed to have the use of all the modern day advancements and technology.

The city of lakes kanchipuram developed by the palavas had excellent draining system which utilised seasonal rains to fill its lakes and supply water for irrigation throughout the year. The modern day engineers propose fantastic plans to construct even government facilities in the midst of the channels and encroaching lakes dismantling the drainage systems, which is the reason for the ever frequent floods. On one hand we have countries like Israel with hardly any rain with surplus water, and in india with above average rains we fight for water. Is it because of the nature’s fury? Is it the utter mismanagement of resources by the modern day planners? Or is it the non applicability of technology and innovation to solve the local problems by our modern day engineers?

Everywhere we see, there are hundreds and thousands of engineering problems which needs immediate attention in our country. Problems which need the effort of thousands of engineers to work tirelessly for a number of years for it to be solved. But yet we hear the stories of thousands of engineers being unemployed. And all those who are employed are working hard in the IT sector solving the problems of the world. Earlier engineering was focused on building the community, a nation, where technology development was focussed on the welfare of the people of the community or the nation. Engineering enabled and ensured a better life of the individuals with its focus. But the focus gradually changed into wealth accumulation, were all innovations or technology was focused on ensuring maximisation of profits, exploitation of resources and in turn death and destruction worldwide. Engineers are no more messiahs that ensured a living environment; they are the satans that have lead to the slow destruction of this beautiful earth.

The air quality index of delhi has approached near to 1000 were the satisfactory standard as per our own pollution control board AQI is around 50 – 100. The pollution levels are almost 10 times higher. In the quest for faster cars, higher production, greater wealth, better standard of living we are killing ourselves. We look forward to those engineers who created those ultra modern cars, who created those super efficient industries, who created those fast growing hybrid crops and chemical fertilizers, who helped accumulate huge wealth for a select few billionaires of the world to come forward to save our mother earth.  All we need is pure air, pure water and safe food for our children’s across the world, and you are the only ones who can ensure it. In the current scenario it is not going to be long before we see men eating men for their basic needs and that would be the extinction of this human race. All who will still survive would be the inhuman spirits that will do anything in order to satisfy their needs, without a hint of love, compassion or brotherhood and fully consumed by the Satan. It’s time for us to decide the role we are going to play, the earth saving messiahs or the earth consuming satans. 

Surgical Strike on Indian Education System

A question that lingers in my mind continuously is that, are we providing the quality education that caters to the current demands of our country? Does the system which we are following provide the skills required for the future generation? Isn’t it the time to cross examine ourselves about the quality of education that is been given to our students. Even in schools our kids are trained to score marks rather than understand what is being taught. Even the schools don’t seem to worry about what a kid really understands. The parents, schools and the community have all become too much obsessed with marks that we fail to realise that we have forgotten to teach them how to live. The higher education scenario is much worse where every parent wants their child to become a doctor or an engineer. In the quest we have lost many great painters, dancers, artists, directors, musicians, photographers, sports personalities etc. We are at a sorry state of delivering a generation of engineers who don’t really know what engineering is.

            Across the world, we have seen great innovations evolving from educational institutions that are absorbed by the industries. Some of them that changed the world are seat belts (Cornell University, Newyork), Spreadsheets (Harvard B school), GPS (MIT), Google (Stanford), Television (German University), Internet (MIT), Computer (University of Pennsylvania), LED (Cardiff University), Adobe Flash (Harvey Mudd College - California), Rocket Fuel (Clark University), Solar Power (MIT), Pace Maker (University of Minnesota) from the universities. Unfortunately in India the educational institutes are not even in par with the industries but certainly a few years behind. With that scenario it is extremely difficult to lift the students to be in par with the industries, and no way to put them ahead to bring out world changing innovations. We are producing huge quantity of engineers who are rather unemployable by the industries. They will continue to be unemployable until we break the existing jargons about education.

            We need to think of measures of improving the quality of education offered to the students. We need to think about unschooling at least in the higher education domain. Schools train us to score marks, at least higher education’s objective should be to provide the skill required for the students not only to survive but to excel in a stream without the worry of marks being scored. It’s the skill that needs to be tested rather than the memory of a student. In India we need to absorb the processes and systems put forth by the top institutions across the world that worked. One thing that could be done is to abolish the 9 to 5 timings at institutions. Education cannot be forced upon at particular times and the learning process should be enabled 24 x 7, and we need to find avenues to establish it. Students should be given flexibility to choose what to study and what not to study. The things chosen should test the ultimate skill of the student and it should not be a cake walk to pass the subject. In real life we need all the resources to solve a problem, yet where we fail is that we do not know where to look. Similarly real life situations with access to all the resources should be given and each of them should be tested against the approaches that each one makes in order to solve the problem. In the industries or in innovations certainly the code or a formula is not going to be a problem since it will be readily available with a click. But when and where to apply the formula and how to apply it is going to be the ultimate test for which they need to be introduced. The processes should be set where the students will be trained for self learning and develop an attitude for continuous learning.

            The quality education does not only depend on the attitude developed in the students and the processes involved. Whatever processes are put forth it will succeed or end up in an ultimate failure only depending on the implementers, i.e, teachers involved. Gone are the days where the academic institutions attracted the brightest and sharpest of the outputs from the institutions for teaching. In today’s scenario apart from the passionate few, most of the brightest talents end up in the industry or is shipped abroad creating a huge void for the effective and efficient teachers. Teaching became an option when industrial options were not available. At least in most of the good private institutions, there is a process set forth to attract the brightest of the teachers. But it is a worrying and saddening sight with the government institutions where most of the positions filled up in recent times are political, or paid postings. How can we expect someone who has paid to come to a position,to teach ethics for engineers? Nor will they have the technical expertise to train the future pillars of this country?  The quality of education in India cannot improve unless we produce high quality teachers. Even in pioneer institutions like IIT’s and IISC’s there are professors who still do not use computers. How can we expect them to prepare pioneers of the future? No doubt they were once pioneers in their domain, but do they update themselves with the changes that come around them. Today within a span of four years, technology changes upside down. A technology which is latest becomes obsolete in just a matter of few years. Are we updating ourselves, to face the challenges? If so, is there a system set forth to measure the knowledge what a teacher updates every year. Once I heard a student comment, will the teachers of today be able to clear GATE or any competitive exams for that matter. My mind could not ignore that as a passing comment. Wasn’t there an ultimate truth that lay behind that statement? It should be made mandatory that every teacher across the country should be certified in their domain every year by an independent body. May be NPTEL for private institutions and something else for the IIT’s, the objective being they cannot be tested by their own body. Those who fail to clear should be prevented from teaching until they clear. Every teacher from the bottom most of the hierarchy to the top most in the hierarchy should be willing to take up the test to cross examine themselves to know where they are and also to gain the confidence of the students they teach.  They have to be tested from the fundamentals, to the present improvements to the futuristic possibilities in their domains. They have to be given the highest pay in the country to attract the most deserving to this profession. Teaching profession should not be a matter of no other choice, but a matter of the most preferred choice. I think these steps will ensure to keep the fire of continuous learning burning among teachers which is required to teach the students rather than themselves getting stagnated.  

Every teacher should develop an unselfish, non egoistic attitude taking pride that they play a part in building a great nation. The future lies in the hands of the charismatic, never tiring, dedicated teachers to develop similar engineers. All the problems in this country today were created by engineers. And it can be solved only by engineers and the country is depending on them to be the saviours and that is the ultimate worry with the existing education system that prevails. Being from the academic profession myself, I can be criticized, ridiculed, condemned, damned for writing this. But i see it as a sincere and unselfish cross examination of the current scenario that would help in the betterment of the society. Any suggestions from anybody that would give a better insight is welcomed only objective being uncompromising betterment of the society. It is a surgical strike that needs to be taken on our education system and the earlier we do, the better we become.

எங்கே போகிறோம் நாம்

நான் எழுதுவதை நிறுத்தி ஆறு வருடங்கள் ஆகின்றன, எனை மீண்டும் எழுத வைத்தமைக்கு தோழர் ராஜூமுருகனுக்கு என் நெஞ்சார்ந்த நன்றி. அவரது Joker திரைப்படம் பார்த்தேன், எனை மிகவும் பாதித்தது. என்ன செய்து கொண்டு இருக்கிறோம் நாம் என அனைவரையும், கன்னத்தில் அறைந்தது போல இருந்தது. விவசாய நாடு என கூறும் நம் தேசத்தில் 1995 முதல் 2014 வரை மூன்று லட்சம் விவசாயி தற்கொலை செய்து இருக்கிறான். யாரோ ஒருவன் மரணத்தால் நமக்கு என்ன வந்தது. என் வீட்டில் யேதும் பினம் விழாத வரை, எனக்கு வலிக்க போவது இல்லை எனும் மனநிலையில் தான் நாம் ஒவ்வொருவரும் இருக்கிறோம். வாழ தான் வழி இல்லை எனில் இங்கு சாகவும் வழி இல்லை என உணர்த்தியது.  100 கோடிக்கும் மேல் மக்கள் தோகை உள்ள என் தேசத்தில், ஒலிம்பிக்கில் வாங்கும் ஒரு வெங்கல பதக்கம் நம்மை குதூகலிக்க வைக்கிறது. ஏன் இங்கு திறமைக்கு பஞ்சமா? வெற்றி பெற நமக்கு குறிக்கோள் இல்லையா? நாம் வாங்கும் ஒவ்வொரு பதக்கத்திற்கும் பின்னாள் இருப்பது, ஒவ்வொரு தனி மனிதனுடைய வேர்வை. ஒரு தாய் தந்தையுடைய தியாகம். பல அவமானங்கள் கடந்து, இன்னல் தாண்டி, ஒலிம்பிக்கில் பங்கேற்பதே பல இந்தியர்களின் வெற்றியாய் இங்கு நிலைமை மாறி உள்ளது. பதக்கம் வாங்கிய உடன் உரிமை கொண்டாடும் மாநில அரசுகள், போராட்டத்தின் போது வேடிக்கை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தது. இதையெல்லாம் சகித்துக் கொள்ள நாமும் பழகி விட்டோம்.

     இங்கு ஒரு ரூபாய்க்கு வாங்கிக்குடிக்கும் தண்ணீர் பாக்கெட்டை வெளியேற்ற கட்டணக் கழிப்பிடத்தின் கட்டணம் ரெண்டு ரூபாய். அரசாங்க வேலைக்கு லஞ்சம் கொடுத்து சேர தயாராய் காத்து இருக்கும், என் பல லட்சக் கணக்கான தோழர்களின் முதல் கடமை, கொடுத்த பணத்தை சம்பாதிப்பது மட்டுமே. சேவை மனப்பான்மை எப்படி வரும் இவர்களுக்கு. என் தேசத்தின் அனைத்துப் பிரச்சனைக்கும் காரணம் இங்கு புறையோடி போய் இருக்கும் லஞ்சமே. லஞ்சம் வாங்கி சேர்த்த பணத்தை கௌரவமாய் என்னும் மனப்பான்மையே. இவருக்கு ரெண்டு வருமானம், சம்பளம் பாதி கிம்பளம் பாதி என பெருமையாய் கூறும் முட்டாள் நாம், அந்த திருட்டுக்கும் திருடனுக்கும் நாமும் ஒரு உடந்தை என்பதை எப்போது தான் உணரப் போகிறோமோ. நம் தன்மானத்தை வித்து, யாரையும் தட்டிக் கேட்கும் தகுதியை இழந்தே இந்த வேலையை வாங்குகின்றோம் என்பதை நாம் உணர்வது இல்லை.

     நம் நாட்டில் மின்சாரக் கட்டணம் கூடும். ஆனால் டிவியும், மிக்சியும், கிரைண்டரும் இலவசமாய் கிடைக்கும். ஆறாயிரம் ரூபாவை திருப்பி செலுத்த முடியாத விவசாயியை நடுரோட்டில் வைத்து அடித்து தூக்கு மாட்டவைப்போம், ஆறாயிரம் கோடி கடன் வாங்கி திருப்பி செலுத்த முடிந்தும் செலுத்தாத திருட்டுப் பயல்களை சலாம் போட்டு, பத்திரமாய் அனுப்பி வைப்போம். பெற்ற மகள் காதலித்ததனால் கௌரவம் போனது என அறுத்துப் போடுவோம், ஆனால் குடித்து விட்டு வேட்டி அவுருவது கூட தெரியாமல் அம்மணமாய் ரோட்டில் படுத்துக்கிடப்பது கௌரவக் குறைச்சல் அல்ல.  டோல் கேட்டுகளில் சுறண்டப் படும் போது கேள்வி எழுப்பும் துணிவில்லாத அரவாணிகள் நாம், வாழ வழி இல்லாம் அங்கு பிச்சை எடுக்கும் பாவப்பிறவிகளை அரவாணிகள் என எள்ளி நகையாடுவோம்.  

     சாதி, மதம், இனம், மொழி, தேசம், நான், எனது, எனப் பிரிந்து கிடக்கும் நாம், என்று உணரப்போகிறோம். நம் சந்ததிக்கு நாம் குடிக்க நல்லத் தண்ணீரோ, சுவாசிக்க நல்ல காற்றோ, உண்ண நல்லுணவோ, விளைவிக்க வளம் வாய்ந்த பூமியோ, நிழலுக்கு ஒதுங்க மரமோ, எதையும் விட்டுவைக்க போவது இல்லை என்பதை. பசியில் நம் குழந்தைகள் சாகும் போது அதை பார்த்து வேதனை பட நாம் இருக்கப் போவது இல்லை என்ற எண்ணமாய் இருக்கலாம். ஆனால் இது நம் வாழ்நாளிலேயே நாம் பார்க்கும் காலம் வரும். அந்த காலமும் வெகு தூரத்தில் இல்லை.

இப்படி சொல்பவர்களுக்கு நாம் இரண்டு பெயர் வைத்து இருக்கிறோம். ஒன்று போராளி. ஆம் இந்த போர்க்களத்தில் தினம் ஒரு வேளை உணவுக்கே போராட்டமாய் இருப்பதாலோ, இல்லை இந்த போர் ஒரு நாள் வரும் என பலருக்கும் எடுத்துச்சொல்வதாலோ இருக்கலாம். இன்னொரு பெயர், பிழைக்கத்தெரியாதவன். நான் நிச்சயம் போராளி அல்ல, சகிக்க கற்றுக்கொண்டதால். ஆனால் நிச்சயம் பிழைக்கத் தெரியாதவன். இந்த பினம் தின்னும், அடுத்தவர் இரத்ததை உணவாய் உருஞ்சும் அட்டைப்பூச்சிகளுக்கு மத்தியில். மாற்றம் ஒரு நாள் வரும், மனிதம் நிச்சயம் வெல்லும், அது வரை சகித்துக்கொண்டோ இல்லை எதையாவது பிடித்துக்கொண்டோ, நாளை இனிதாய் இருக்கும், அது வரை கடமை தவறாதே என்று காத்திருப்பதற்காகவாய் இருக்கலாம். எங்கே போகிறோம் நாம் என்று வருந்திக்கொண்டு. விடியல் வரும் எனும் நம்பிக்கையோடே. நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு எழுதும் என் ஆதங்கங்களை மீண்டும் நேரம் கிடைக்கும் போது கொட்ட வருகிறேன்.

                                          - ந.மகாராஜன்

நினைவுகள்

மார்பின் மீது உறங்கும் தொலைப்பேசி சினுங்க
நீ தானோ என திடுக்கிட்டு விழித்து
இல்லை என்று ஏமாந்த போதும்.....
தொலைப்பேசி சினுங்களால் உயிர்பெற்ற
உன் நினைவு மனதிற்கு மகிழ்வூட்ட...
ஒரு தடவையேனும் உன் குரல் கேட்காதா
என்ற ஏக்கம் எனை வாட்ட..
மகிழ்ச்சியும் ஏக்கமும் கலந்த மனநிலையில்
தூக்கம் தொலைத்த போதிலும்...
எனக்கு உனை ஏன் பிடித்து இருக்கிறது என்ற
நினைவுகளில் நானே தொலைந்து இருந்தேன்!!!!!!!

காதலித்துப் பார் – II

காதலித்துப் பார் முதல் பாகத்திற்கு ( "http://apjmahakalam.blogspot.com/2009/10/blog-post.html" ) கிடைத்த ஆதரவு என்னை காதலித்துப் பார் இரண்டாம் பாகம் எழுத தூண்டியது. காதல் தன்னை தனக்கே உணர்த்தும் ஒரு கருவி என எழுதி இருந்தேன். எதையும் யாரையும் காதலிக்கலாம் என எழுதி இருந்தேன்.

காதல் என்பது அன்பு பாராட்டும் மனம் மட்டும் அல்ல அன்பை சமர்பிக்கும் பக்தி. இக்காலத்தில் பக்தி என அறியப்படும் பேதமை பற்றி பேசவில்லை நான். ஆச்சாரமாய் எழுந்து குளித்து முடித்து நெற்றி நிறைய பட்டை இட்டு, கடவுளை வணங்கி பாடுவதா பக்தி. நம்மையே முழுமையாய் சமர்பிப்பது அல்லவா பக்தி என்று நமது பக்தி மார்கம் கூறுகிறது. செய்தி தாள்களில் இன்று சர்வ சாதாரணமாய் அடிபடும் ஒரு செய்தி, காதலித்த பெண் முகத்தில் acid வீச்சு என்று. எப்படி இது சாத்தியம் எனத் தெரியவில்லை. அவன் செய்தது காதலாக படவில்லை, அது ஒரு வியாபாரம். நான் உன்னை காதலித்தேன், நீ என்னை காதலி என்ற பண்ட மாற்று முறை போன்றது. இதுவா காதல். வெட்கித்தலை குனிய வேண்டிய முன்னுதாரணம் அல்லவோ இது.

காதலை சொல்வதற்கு வரைமுறையோ ஒழுங்கு முறைகளோ கிடையாது. போலித்தனம் இல்லாத உள்ளத்து உள் உணர்வை, உண்மையான அன்பினை, எதையும் எதிர்பார்க்காமல் எடுத்துவைப்பதுவே காதல். காரி உமிழ்ந்தும், எட்டி உதைத்தும் கூட காதலை சொல்லலாம். செயலின் நோக்கம் பெரிதே அன்றி செயல் அல்ல. நாமோ செயலை மட்டும் இறுக்கிப்பிடித்து நோக்கத்தை காற்றில் பறக்க விடுகிறோம். என்னை மிக வேதனை படுத்திய செயல்களில் ஒன்று இது. காரி உமிழ்ந்து காதலை சொல்ல முடியுமா. என்ன ஒரு கேலிக்கூத்து என கேள்விகள் வரலாம். நம் புராணக்கதைகளிலேயே உதாரணம் உண்டு.

இறைவனுக்கு பசிக்கும் என பன்றியை அடித்து, வேகவைத்து இருகையேந்தி, வாயில் நீர் எடுத்து, காதினில் மலர் சூடி இறைவனை தேடி வந்து, தன் கால் செருப்பால் தலை துடைத்து, வாய் நீரை மேல் உமிழ்ந்து, பன்றி கறியை சமர்பித்து பக்தி செலுத்திய கதைகள் உண்டு. அதோடு நிற்கவில்லை அவர், இறைவனுக்கு கண்களில் இரத்தம் வடிவதை கண்டு தன் கண்களையே பிடுங்கி வைத்து இரத்ததை நிறுத்தினாராம், நமது கண்ணப்ப நாயனார். நாத்தீகம் பேசும் நீ ஆத்தீகன் ஆனது எப்போது? இதெல்லாம் சாத்தியமே அல்ல, நடக்கிற காரியமா இது? என்பது போன்ற குதர்க்கக் கேள்விகள் வேண்டாம். கதையின் கருத்து தூய்மையான அன்பு மட்டுமே.

அன்பு கொண்டவருக்கு ஒரு துன்பம் என்றதும் எதுவும் அவர் சிந்திக்கவில்லை. துன்பம் துடைக்கும் எண்ணம் மட்டுமே அவருக்கு இருந்தது. தமது செய்கைக்கு பிரதி பலன் தேடவில்லை அவர். அதுவே உண்மை காதல், தூய்மையான பக்தி, களப்படம் இல்லாத அன்பு. அந்த அன்பு இன்றைய காதலில் இருக்கிறதா என்ற அய்யப்பாடு எனக்கு உள்ளது. தான் காதலித்த பெண் மற்றொருவனை விரும்பினால், தனக்கு கிடைக்காதவள் எவனுக்கும் இல்லை என்ற எண்ணமே இன்று மேலோங்கி இருக்கிறதோ என்று எண்ண தோன்றுகிறது. “MY HAPPINESS LIES IN YOURS” என்று எத்தனை பேர் எண்ணுகிறோம் என்று தெரியவில்லை. இது சாதாரண காரியமும் அல்ல. ஆனால் இதல்லவோ உண்மை காதல்.

பைபிளில் ஒரு வாசகம் உண்டு. “‘Love the Lord your God with all your heart and with all your soul and with all your mind.' This is the first and greatest commandment. And the second is like it: 'Love your neighbor as yourself.' “(Matthew 22:37-39). காதலை இதை விட தூய்மையாய் பறைசாற்ற முடியுமா. நம் உண்மையான அப்பழுக்கற்ற அன்பினை பொழிவதே நம்மால் முடிந்த செயல். அந்த அன்பு ஏற்றுக்கொள்ளப்படுவதோ நிராகரிக்க படுவதோ நம் கைகளில் அல்ல. பிரதி எதிர்பார்க்காத அன்பே காதல். காதலித்து பார். “அன்புக்குமுண்டோ அடைக்கும் தாள்”. பரவட்டும் எட்டுத்திக்கும் அன்பின் மொழி. காதலித்துப் பார், ஒரு பெண்னை, பொருளை, பெற்றோரை, தாய் நாட்டை, பதவியை, பூமியை, இயற்க்கையை, எதையாவது ஒன்றய் காதலித்துப் பார். கண் முன்னே உலகம் விரியும். நம் மீதே நமக்கு நம்பிக்கை பிறக்கும். சாதனைகள் செய்திட மனது துடிக்கும். காதலிக்காக, பெற்றோருக்காக, தாய் நாட்டிற்காக நாம் காதலிக்கும் எதற்காகவும் எதையும் செய்திட ஆக்க சக்தி பிறக்கும்.

முடிப்பதற்கு முன்பு நான் வாசித்த கவிதைகளில் என்னை திரும்பி பார்க்க வைத்த கவிதைகளில் ஒன்று,

தவழந்து பழகும்
தென்றலின் மீது
நடந்து பழக ஆசை...
உனது புன்னகையால்...
மிதந்து பழகும்
இதயங்களோடு நானும்
இணைய ஆசை.....

மீண்டும் வருவேன், நேரம் கிடைக்கும் போது.

-ந.மகாராஜன்

Independence Day

This day we are proud to celebrate our 64th independence day. The day we remember our great freedom fighter's. Hero's of the past. The day we are proud about our culture our tradition etc etc and probably the only day we feel patriotic, may be because the day is a holiday. And we are not consumed with work on this day since it is a national holiday.

I had a long long thought about the actual meaning of independence. Is it independence in expression of thought, speech and action? Is it the independence from exploitation? is it the freedom to decide our own fate?

Was thinking for a long time. We were fighting for Independence effectively from 1885 with the formation of INC. I mean effectively because the struggle for independence actually got channelised only after the formation of INC. Even during that time there were many and many Indians who were supporting the British rule in India. Educated Indians who did not even know they were being looted. Educated Indians who believed that industrial revolution of western Europe will be brought to India by the British.

Most of them did not understand that the industrial revolution of Europe was only possible with the wealth drained from India and if British were not here it would have been there in India with the wealth and resource we had. Once a rich country was hounded by famines after famines, and drain after drain. The farmers, peasants, artisans and all the common men were sucked off their blood, without our self knowing it. Thanks to the drain theory proposed by Dada bhai navroji we came to know it. By that time 200 years of British rule has already passed.

So does independence actually means, independence from this exploitation?

Stats say that there were on an average of around 18000 farmer deaths per year in India between 2002 and 2006 alone. Almost one lakh farmers in just 4 years. And the recent stats are not available on this. Which raises question in me, Are the farmers being exploited by us more than even the British exploited them. Government of India is reluctant to introduce food security bill on a global scale because of lack of availability of enough food grains. so the question still remains.

After the moderate phase of the feroz shah mehta's, dada bhi navoji's, gokale's came the extremist phase of tilak, who roared "swaraj is my birth right and i shall have it". Propounded about self sustainability and home rule. The struggle was carried forward by Gandhiji. He believed in passive resistance, changing the heart of an enemy also by making him understand the rationality of our struggle. There were people in India who changed the heart of even the enemy. Gandhiji was the first one in India to bring the government to a stand still by methods such as hunger strike, darnal, shutdown(bandhs), non-cooperation etc. Still these are the methods used by even the modern day politicians. Probably the only thing they picked up from the freedom struggle.

Along with the non violent freedom fighters were people like bhagat singh, chandra sekhar azad, sukhdev, Netaji subhash chandra bose etc all of whom redefined the term sacrifice and took sacrifices to the next level. Even without the support from the main stream politicians of the congress they did a commendable work in spreading the nationalistic views to the common masses. Finally on this very day 64 years back after a lot of sacrifices and hardships independence was declared. Still there are people in india who attribute the withdrawal of British from India to the loss Britain attained in the second world war. But can we forget the pressure built on the British slowly but steadily by the freedom fighters.

So is it this freedom which allows the people to comment and criticise our own leaders is what independence means. Today there are cases filed against a string of people, some social activists, some political opponents for speaking out what they are not supposed to speak against the modern day government's. Encounters done against civilians for their actions again describing that they are against the government. Do we really have the freedom of expression in this modern day independence era. So the question still remains.

Immediately after the independence there was a huge task ahead for our leaders. To bring back the communal harmony after been torn apart into two countries and all the blood that was spilt. And to create a constitution to hold a country and to take it to the future. A highly commendable work was done indeed, simple proof is the existence of democracy even after 64 years of independence. We have easy references to verify, the way our neighbours perform. Consider our neighbours Pakistan and Bangladesh. Torn ed mostly by military regimes and communal violence's. But still we stand our ground. Secularism, socialism, republic and democracy, we see in the heart of our constitution. And laws are made to reflect these principles.

Is it the freedom that we had shaping up our own future do we call as independence? Yes indeed the future was shaped which promised a lot. All appropriate rights were given. And future laws to be proposed were given directives. One of the directives is to abolish consumption of intoxicating drinks as per article 47. But today the sad state is 25 percent of the state revenue is being generated by the sale of liquor in the state by the state for the people. So the question still remains. What is that we say as independence?

No doubt we had a glorious triumph but are we in the right way of preserving that. Farmer suicides, naxalism, increasing poverty, lack of food security, 8 states declared to be poorer than the mid African states .etc all these issues apart. Imagine if we are born in afghan. Here the right to decide is in our own hands. And we have the obligation of saving the great work done by our freedom fighters. It is to us people to whom this constitution was given and it will be a sin if we forget the obligation we have in our hands. Independence cannot be realised in just celebrating it. It has to be preserved and cherished. So there is a long way to go before we actually realise it

-Jai Hind

Maharajan N

Illusionz of love

Love is something u cant define but u still believe in it. Its just like god u have never seen god but don u still believe in it? When asked why and how do u believe in it what will u answer?? My answer would be probably that how do u believe that this universe is infinite is there any proof for it yet u believe in it.

Love is probably the greatest illusion in this world over which everyone is fooled over.

But people still believe in it because everyone wants to be loved everyone wants to fall in love.

“True love is highly hypothetical it never really exists”

Its just like the elixir of life people know it cant be achieved still they keep on searching for it and just get satisfied in what they get which isn't true love.

Love is just attraction caused by chemicals called hormones there is nothing more to it .

Most people wont agree with me anyways . Everyone who doesn't believe that their love is true even i believed in one but perceptions change don't they it changed for me.

I never mean to disgrace your love . For each and every person their love is true.

Is there any reason for your love?? If u have one then it aint true .

-

Goutham